sonu öfke ile biten terkerlemeleri seviyorum. ne de olsa insanım ve kapıları suratıma kapattırmak/çarptırmak benim asli görevim. işte bu yüzden öfkeli tekerlemeler sayıklıyorum gayet bilinçli bir şekilde, bir kapının önünde. öfke/kapı... ne büyük ironi! hangisini çarparsanız çarpın surata aynı etkiyi verir emin olun.
bir kapı bulmalıyım aynı zamanda açtıracak birini. öfkemi toprağa gömmeliyim. ne asil bir davranış. sanırım kızılderililere öykünüyorum kapının ardında. oysa tüm o duvarlar içimi saran/boşluğu saran/duygularımı saran o duvarların bir kapısı yok. kapının ardındaki öykünüşlerim bir anlama karşılık gelmiyor. içimi açmalıyım neden anlamak istemiyor/buradan çıkmalıyım neden kapı açılmıyor.
tüm o rafine edilmiş cümleler bir işe yaramıyor biliyorum. kapı. şems kuyuda. kuyuda. ben duvarların ardındayım/kapısı bile olmayan duvarların. kapı. boğuluyorum oysa kuyuda olan ben bile değilim. kapı.
aç kapıyı bezirganbaşı. aç kapıyı bezirganbaşı. aç kapıyı bezirganbaşı.
açıl susam açıl. açıl susam açıl. açıl susam açıl.
şems çeker çıkarır kitabı havuzdan;kuru
ertan alsana şu tüfeği duvardan benim ellerim ıslak.
