kaç kez duydum bu cümleyi, kaç kez eve girerken ayakkabılarım çıkmasın istedim ayağımdan... kaç kez sana unutturmak için söylediğini, daha sıkı tuttum ellerinden?
neden korktum ki o kadar? sahi neden hep sonraya bıraktın ki söyleyeceklerini?
düşmek kabahat miydi senin gözünde? ya da götürdüğünde misafirliğe, tüm yaşıtlarım zıplarken koltuk üzerinde, benim bir köşede oturmam mıydı olması gereken? içerden bağrışımı duyduğunda koşarak gelmeli miydin yanıma her defasında?
ah kaç kez duydum bu cümleyi... "ben sana sorarım evde"... "çocuk o yapar" diyenlere neden kulak vermedin ki sanki? ben bunu deseydim akıl edip, o vakit onun da hesabını sorar mıydın evde?
parka gittiğimizde neden eve dönüş vaktimizi benim yaptığım bir hareket belirliyordu? düştüysem, niye oturduğun banktan koşarak gelip tutup götürüyordun eve? ne diyordun sahi, dur hatırladım: "doğru eve"... halbuki canım yanmamıştı bile, salıncağa binme sırası bendeydi belki de. önemli miydi ki senin için?
fena bir cümle bu. tehditkar bir o kadar tedirgin eden çocuğu. eve geldiklerinde bir şey demese bile anne, eve gelene kadar yeter çocuğa yaşattığı korku...
kaç kez duydum bu cümleyi, kaç kez eve girerken ayakkabılarım çıkmasın istedim ayağımdan... kaç kez sesimi duyma diye fısıldayarak konuştum, kaç kez düştüğümde gördün mü acaba diye ilk sana baktım?
"sorarım ben sana eve gidince". şimdi ben soruyorum:
"neden hep sonraya bıraktın söyleyeceklerini anne?"
