en ufacık olayların bile altında bit arayan, bit için yorgan yakan, şüpheci, endişeli, kuşkulu insanın bir günüdür.
sıkıldım ben bu paranoyakça yaşamaktan. yok mu paranoyakları sakinleştiren, kafasını rahatlatan bir ilaç falan.
dışarı yürüyüş yakmak için çıkıyorum, kuruyorum kendimi, kitap okuyup kafamı meşgul etmek istiyorum kitaptan hiçbirrrr sikim anlamıyorum, kampüs desen cehennem gibi. bu nedir ya ben öleyim amk neden yaşıyorum ki ben? kuşkudan, kaygıdan, sinirden eridim bittim, hint fakiri gibi oldum amk yeter sikicem!
