izlerken bütün bir salonun gözyaşlarına boğulduğu mükemmel oyun. bizde koca bir arkadaş grubu olarak gitmiştik izlemeye ki aramızda ne arkadaşlar vardı hayatında doğumundan sonra kimsenin ağladığını görmediği adamlardı o derece yani. o sert mizaçlı arkadaşlarımızda dahil bütün salon çocuklar gibi hüngür hüngür ağladık. sonundaysa dakikalarca ayakta alkışladık genco erkal ve mükemmel ekibini. oyundan sonra genco erkal'ın yanına gittik ve "oyunu okulumuzda sergiliyebilir misiniz?" diye sorduk. düşünmedi bile "tabi ki" dedi "seve seve". ancak okulumuzdaki hiçbir salonun boş olmadığını öğrendik sene boyunca ve oyunu okulumuzda sergileyemedik. izin vermediler. oysa ne kadar da istemiştik "sivas katliamı" dediğimizde aval aval "o ne?" diye suratımıza bakan apolitik kenan evren gençlerine öğretebilmeyi bu insanlık dışı katliamı.
salonlar mı? salonlar bütün bir sene boyunca boştu...
