neresinden düğüm atsam hayata
ilk oradan kopuyor bağım.
''hayat!'' diyorum;
rüya neyse o.
neye yorulsa avunmak için
sonunda ona yorgun yaşanıyor.
nedensiz bir soğuma evresine duruyor dünya,
kördüğüm hislere dolandırıyor kendini,
çözmeye korkunun korkusu peyda!
benimse durmuyor aklım,
durmadan koşuyor kalbime yetişmek için.
''kalbim!'' diyorum;
ellerim neyse o.
neye tutunsa bırakmamak için
sonunda ona yorgun düşüyor.
soluğumdan kor sözcükler taşıyorum,
topraktan havaya, ordan muammaya.
ey çakılmaya müsait zemin
ayağımın altından çekil
dizlerim hiç olmadığı kadar esrik
algım, elmadan değil
üzüm taneciğinden evrik!
sahih bir yanılsamadır artık cemrenin düşüşü
boşluğa ilk çığlık sesimle düşüyor çünkü
''boşluk!'' diyorum;
bilincim neyse o.
neye meyletse tamamlanmak için
sonunda ona yorgun yalnızlaşıyor.
uyandırın beni artık şu kabustan
yoruldu el, yoruldu bilinç
uyandırın beni
yoruldu çivi, yaşasın umut!
