Çocuktum. Biraz meraklı bir çocuk. Aklıma geleni sorar cevabını alana dek beklerdim. Bir cevap gelmeyince ugrasirdim cevabı bulmak için. Babama zorla aldirdigim büyük larousse ansiklopedi setini 4. Kattaki evimize tek tek ben tasımıştım. çünkü aradığım her şeyin cevabı orada olmalıydı..
Okudum Okudum atlaslar ansiklopediler ellerimde parçalandı. Nasıl toz toprak içinde misket oynarken haz duyuyorsam her sayfayı cevirdigimde yeni bir şeyler görecek olmaktan da öyle bir haz duyuyordum. Çok şey öğrendim ama dünyalar kadar şeyi hiç bilmediğimi de öğrenmiş bulundum.
Bir şekilde geçti zaman. Bir ırmağın menderesler yaparak denize belki de ölümüne doğru ilerlemesi gibi. Geçerken farkında olmuyor insan. Geçtiğinde de biraz pişman oluyor.
Büyümek insanın başına gelen en beklenmedik hadise. Hiç ummadığın bir anda görüyorsun annenin saçına düşmüş akları. Önce bir tel görüyorsun sonra iki üç. Ve bırakıyorsun saymayı. Annenin sacindaki aklari, babanın yüzündeki çizgileri..
Bana da öyle oldu, büyüdüm herkes gibi. Benimle birlikte de her şey büyüdü. Kardeşim, o ufaklık parmaklarını sıkarak sevdiğim çocuk Beni geçti kocaman oldu. Lan diyorum ne zaman büyüdün sen? içimden neden büyüdün ki bok mu vardı diyorum..
Bir zamanlar her şeyin peşinden deli gibi koşan o cocuktan pek bir şey kalmadı. Bunu görmek, bunu hissetmek beni üzüyor. Kaldı ki artık o günleri yasayamayacak olmak da cabası. Ama kabullendim artık. Zor oldu belki ama kabul ettim.
Bazen düşünüyorum tertemiz kalplerimiz vardı, nasıl kirlendik böyle? Büyüdük ya belki bu yüzden böyle oldu...
