gülmeyi beceremeyen insanlar vardır bilirsiniz. hiçbir fotoğrafında gülmemiştir, gülse de güldüğü pek anlaşılmamıştır. işte bu insanlardan, belki de en ciddi gülme sorunu olanlardan, biri de benim. beş altı yaşıma kadar ailem benim doğru düzgün güldüğümü görmemiş. gülmem için her haltı yemelerine rağmen suratımda kıpırdama olmamış. oysa, bazı şeyler bana komik gelse, bazı şeylere gülsem de güldüğüm tam anlaşılmıyor. hem zaten gülünce, bir zenci poposuna nehir ağaç dağ güneş çizmiş veledin tablosundan farkım kalmıyor. çirkin oluyorum.
neyse efendim, ehliyet için sağlık raporu dahil toplamda 15 fotoğraf istiyorlar. bugün, her zaman vesikalık çektirdiğim ve her zaman problem yaşadığım fotoğrafçıya gittim. senelerdir fotoğrafımı çeken ve beni güldüremeyen fıstık gibi hatun yine benim fotoğrafımı çekti.
bu sefer güleceğim dedim bayana. geldi, tabureye oturttu. ellerimi dizlerime koydurdu, dizlerim solda, kafam sağda, başımın duruşu ayrı bir şekilde -sanki baykuş gibi- duruş eşliğinde ilk defa gülerek fotoğraf çektirdim.
daha sonra fotoğraflar pc'ye aktarıldı. bayanla birlikte fotoğraflarıma baktım.
o ne lan öyle?
o kim lan, o surat ne lan, noli la, gibisinden tepkiler verdim. içimden tabi. dışımdan ise ya şey olmamış gibi di mi, dedim. yok gayet iyi, bak şu soldaki güzel bence, dedi bayan. hımm bilmem ki gülmüşüm sanki böyle gözümün biri küçük öteki büyük böyle ağzımın bir kısmı orda götüm başıma geçmiş tipim pipim gibi ağzımdaki dişlerim gözüküyor dişlerim ne öyle kaka böcek bok, gibisinden şeyler söylememe rağmen aldılar fotoğrafı vesikalık yapmaya...
