kuduz bir köpek kadar yalnızım diyor ahmet mümtaz taylan hoca.
senin insanları itmiş olman kendinden, yahut insanların seni kovalamış olmaları o aşşağılık benliklerinden...
etrafınız, artık sizi eskisi gibi kullanamadıkları için değiştiğinizi söyleyen soytarılarla dolduğunda hissedersiniz bunu en çokta.
ne farkederki ?
her türlüsü ayrı üzüntü, her türlüsü ayrı pişmanlık.
sonuçta kalabalıklar içinde yalnız kalmak diye birşey var.
yalnız kalmanla ilgili insanların birbirleriyle konuşacak birçok şeyleri varken, sen bunun sebeplerini hiç kimseye söyleyemezsin.
öyle kalakalırsın kendinle.
aklını kaçırmak yada kaçırmamak arasındaki hiç kimsenin bilmediği o ince çizgide, düşmemek içini cambazlık yaparken bulursun kendini.
tıpkı hastalıklı bir kuduz köpek gibi.
herkesin kaçtığı ve sığınacağınız herkesin sizi itelediği o canlı gibi.
