çocuklarda işine geleni yapma ya da duyma olayı bir hayli gelişmiş.
bir yeğenim var üç buçuk yaşında yaklaşık olarak. kreşe gidiyor. yani gidiyor ve bütün gün oyun oynuyor. bizde konakladığı bir gecenin sabahında uyandırmak amaçlı yatağına gidip kendisini öpüp, gıdıklamaya başladım. biraz mızıldandı ama sonuç olarak uyandı. ilk cümlesi okula gitmeyeceğim oldu. ben de dedim ki ben de hiç istemiyorum ama gitmezsem her şeyden geri kalırım, öğretmenim de neden gelmedin diye sorar bana dedim. sen de kalkıp gitmelisin, arkadaşların merak ederler dedim. hani benden beklenmeyecek cümleler kendimce güzel örnek olacağım. çocuk da beni dinledi baya.
o esnada annem içeriye girdi. sanki az önceki konuşmayı hiç yapmamışız gibi yeğenim dönüp anneme: babaanne dedi, halamla ben bugün okula gitmek istemiyoruz! ikimiz de kahvaltımızı yapıp resim yapmaya gitmek istiyoruz. dedi. bunları diyen de bir lokma çocuk. hobbitten hallice.
güldük, eğlendik biraz.
sonuç olarak da ikimiz de sırt çantalarımızı alıp okullarımıza gittik.
