ben keserim. iyice küçükken bir ara o kadar çok kendimi çiçeğe böceğe vermiştim ki insanlar yılmıştı artık. gidip çiçeklere dokunup onların tozlaşmalarına yardım ederdim kendimce. ya da böyle karınca ya da bir şey taşıyan böcek gördüğümde taşıdığı şeyi zorla alıp gittiği yönde daha ileriye bırakırdım ki ağırlık taşımasın zaten kendisi küçük diye.
bir ara o kadar kaptırdım ki kendimi rüyamda bile karıncalarla konuşuyordum. hatta rüyamın birini de hatırlıyorum. benim odamdayız bir karınca sürüsü ve ben. karıncalar yatağımın kenarından elbise dolabıma geçmeye çalışıyorlar ama mesafe çok uzak. ben de ellerimi iki yana açayım bir elimle yatağa dokunurum diğer elimle de dolaba dokunurum siz de üzerimden geçersiniz gibi bir öneride bulunuyorum. karıncalar tamam diyorlar. sahiden mekanizmayı kuruyoruz ve bütün karıncalar benim vasıtamla dolaba geçiyorlar, ondan sonra da gidiyorlar.
yanı bırak adım kesmeyi, kendimi heder etmişliğim var kendileri için. çocukluk zamanları çok enteresan zamanlar.
