müslümana zulmün sonu gelmiyor sadece şekil değiştiriyordu.
çok şey denenip oynandı, uğruna bir başbakan feda edildi. sonunda bir 28 şubat geldi ki en kahpecesi, en haincesi buydu.
kız çocukları sadece ve sadece müslüman oldukları ve dinlerinin emirlerini yerine getirdikleri için hakları olan okullarda okuyamadılar, okutturmadılar.
başlarından şerefsizce örtülerini çekip örtülerini almak istediler zira bir örtüden dahi korkuyorlardı.
zaman zaman geçti, hiçbiri başarılı olamadı.
hepsi elinde patladı, zalimin zulmü sonsuza dek süremezdi, sürmedi de.
mazlumun ahı elbet yerinde kalmayacak, hak yerini bulacaktı.
aslında çok normal olan bir şey o zamanlar sanki bir suç, bir lüksmüş gibi lanse ediliyor, söyleniyordu.
çok zaman geçti, adalet yerini buldu, ayrıştırıcılığın kralını yapanlar yine başarılı olamadı.
lakin o zaman solan onca çiçeğin, heba olan onca kız çocuğunun vebalini kimse veremeyecek.
bu arada bu duruma gelip ajitasyon diyecek tiplerin şimdiden af dileyerek vicdanını sikeyim.
aynısı yarın bir gün başınıza geldiğinde, ablanız, kuzeniniz, kardeşiniz dini emirleri yüzünden hak ettiklerini alamadıklarında daha iyi anlayacaksınız, vicdanınız varsa.
