Bugün Merhaba diye yazmak bile ona o kadar zor oldu ki. Sanki yabanciymisiz gibi aramızda hiçbir şey olmamış gibi konuşmak o kadar zordu ki. Bir Merhaba yazmak bu kadar mı kalbimi parcalayacak, gözlerimi dolduracak ve nefes almamı zorlaştıracaktı. Merhabadan sonrasi daha zor oldu. Nasılsın diye sormak çok sacmaydi. Ama yine sordum Beni terslemesinden korkarak. Nasıl olabilirdi ki. iyi olmasını isterim. Ama gerçekten iyi mi olacak. En çokta bana nasılsın diye sormasindan korktum. Çünkü iyi fln değildim. Tutup kötüyüm de yazamam açık açık. Sonuçta ben bıraktım. "Kalbim sızlıyor sensiz. Bosluktayım." Diyemezdim ya. Cevap veremedim nasılsın sorusuna ve başka soruyla geçiştirdim. Çok kötü oldum o kısa mesajlaşmadan sonra ama gülmek zorundaydim. Kimse anlamamaliydi içimdekileri. Rol yapamayan ben artık sürekli gülmeye çalışıyorum. Mutlu gibi geziyorum etrafta. Umarım bu kez kimse rol olduğunu anlamaz.
