6 yaşındaki kuzenim bir akşam yemeğinden sonra masada oturan aile büyüklerini -teyze, dayı takımını- gösterip "öldüklerinde hepsi için teker teker üzülmek zorunda kalacağız, ne acı değil mi?" diye sorana kadar idrak etmediğim korkudur.
o günden sonra hem kaybetmekten, hem bir şey olmasından çılgıncasına korkar hale geldim. içlerinden birine ziyaret sözü verip gitmesem içime dert oluyor.
değişik bir korku, insanın elini kolunu bağlıyor.
