Aynısını yaşadım. Fakirlikten mi, yoksa misafire ayıp olur diye mi yapıyorduk, bilmiyorum. Hâlâ da nedenini bilmem. Büyükler misafirlerin yanında kalır, ısrarlarına rağmen 'yok biz zaten doymuştuk' der, gülücükler saçardı; küçükler ise sofrayla birlikte karga tulumba mutfağa taşınırdı. Sonra mutfakta yemeğini çabucak yiyen küçükler odaya misafirlerin yanına gitmeye utanır, birbirlerine cesaret verir ve kızarıp bozararak içeri girerlerdi. Mutfağa taşınan sofra yetim kalırdı.
