Dönemin başında iktisat hocası sınıfta girer ve film şöyle başlar:
iktisat; kıt kaynaklarla "sınırsız" ihtiyaçların karşılanmaya çalışılmasıdır. iNSAN iHTiYAÇLARI "SONSUZDUR".
Ve bu, geriye kalan hayatımız boyunca bilinçaltımıza mütemadiyen kazınmaya devam eder.
insan sanki doyumsuz bir canlıymış gibi, hep daha fazlasını istemek zorundaymış gibi aksi anormalmiş gibi aksettirilir. Yahut biz kelimelerin kökenini araştırmadığımız için bunu böyle algılarız.
Geçenlerde bir kitapta şöyle bir şey okudum.
"iktisattaki ihtiyaç kelimesi, günlük hayatta kullanılan ihtiyaç kelimesinin tam karşılığı olmayıp daha çok istek (want) kelimesinin tam karşılığıdır. isteklerin sınırsız olması, tekrarlanma ve yenilenme özelliklerinden kaynaklanmaktadır."
Ben okuduğumdan şunu anladım; insan doyumsuz bir canlı değildir, hep daha fazlasına aç değildir; yani insan sadece belirli aralıklarla yemek yeme, su içme, uyuma gibi ihtiyaçlarını yenilemek ister.
Kapitalizmin dikte ettiği bu söylemlerin sorgulanması önem arz ediyor. Zira bu cümleler bizi bize unutturuyor. Bizi bize yabancılaştırıyor.
Sonra çıkıp biri "yat" aldığı zaman ve toplumun büyük bir kesimi açlık sınırındayken şunu diyebiliyor, "Her gelir grubunun kendine göre ihtiyaçları vardır.".
Literatürde ne yazarsa yazsın böyle ihtiyaç olmaz!
Hülasa, ben doyumsuz bir canlı değilim ve adalet istiyorum.
Gelir dağılımı eşitliği istiyorum.
Doyumsuz, bencil ağızların konuştuğu kelimeleri sorguluyor ve yargılıyorum.
