ne farkımız var birbirimizden, ne de üstünlüğümüz. dışarıdan birileri izlese ne çok güler bize biliyo musunuz, gölgelerimiz bile küçücük lan şu hayatta. yukardan bakılınca bir karınca kadar bile yer kaplayamıyoruz, ordan oraya bi şeylerin peşinde koşturuyoruz. ne için? yine insanoğlu için, insanoğlu gülsün diye, insanoğlu ağlasın diye, insanoğlu şaşırsın diye. saçma sapan bir hayatta savrulup gidiyoruz. öldüğümüzde bütün bunlardan geriye kül bile kalmayacak.
bu dünya soğuyacak günün birinde, hatta bir buz yığını yahut ölü bir bulut gibi de değil, boş bir ceviz gibi yuvarlanacak zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
