insanın aksini ispat edemeyeceği davranışlarından yola çıkılarak gerçekleştirilmiş iddia. yerindedir, doğrudur. sahtesi olmayan bir diğer his yoğunluğu ve patlaması da öfkedir. nefret öfkenin ikinci kademesi olduğundan besleyeni öfke ile aynı karakterde olması da kaçınılmazdır.
bu durumda hisler içerisinde tasvip edilme bakımından en üst seciyeye sahip olduğu kabul edilmiş sevginin sahtesinin olması ise, insanın kavramlara haksızlık konusundaki becerisi ile ilgilidir. oysa, öfke ve peşinden gelen nefret öyle değişmez bir kimlik sahibidir ki, buradan varılan içtenlik ölçüsüyle yeri geldiğinde nefret edilen bir anda sevilene dönüşebilir. aşk/sevgi/nefret arasındaki o ince çizgi de budur. hislerini dolambaçsız belli eden kişinin samimiyeti zamandan hakkını alarak galip gelir.
