başlıkla alakası yok gibi gelebilir ama, anlatacağım mevzu da bunun gibi bir şeydir;
çok eskiden, ilkokul yılları filandı sanırım. köydeydik. okula geç başladığı için, sınıftaki herkesten daha iri olan bi şerefsiz vardı. herkes bücür, bu şerefsiz tam manasıyla hayvan gibiydi. ne derse, o oluyordu ya da olmak zorundaydı.
kimse sevmezdi, ama dayak yemekten korktukları için herkes bunun peşindeydi. yalakası boldu yani. ama o kimseyi sklemezdi. sadece, kendi akrabası olan, beceriksiz, ufak tefek bi gerizekalı vardı ve bu iri yarı manyak sadece onu severdi harbiden. bıraksan tek başına sıçmayı bile beceremeyen bu ufak tefek piçe hiç kimse bişey diyemiyor, saygı duyuyordu hatta. zoraki saygı. misal maç oynarken filan iri yarı şerefsiz forvetteyse, bu geri zekalı da onun arkasında oynardı. daha doğrusu oynar gibi yapardı. normalde değil bu adamı maça almak, sahaya bile yaklaştırmamak gerekirdi.
bu ufak tefek şerefsiz, her bokta en önde yer alırdı. hata yaptığında filan kimse bişey diyemezdi buna. dediği anda iri yarı pezevenkten dayağı yerdi.
işte bu hikayedeki o ufak tefek şerefsiz israil'in taa kendisidir. iri yarı olanı söylemeye gerek bile duymuyorum.
