lisede bir müzik grubumuz vardı. sert metalcileriz tabi. denk gelsin de sahneye çıkalım diye kovalıyoruz. işte bir iki okul festivali derken bizim lise kermes düzenlemeye kalktı. kermes nedir ya? neyse velhasıl sahne sahnedir dedik ve ayırt etmedik.
sonuç: insanlar börek alıp kermes standlarını gezerken bizi hayretle (ama klasına yakışır bir saygıyla) dinleyen hüner coşkuner'e slayer söyledim.
