Sancılı oldu benim için. Gözlerimden birkaç damla yaş süzüldü.
Benimkisi öyle ateizm sitelerinde gezmekle, ya da türlerin kökeni falan okumakla olmadı. Allah her zaman yanımızdadır, Allah hep bizi korur.
Korumadı, yanımda olmadı. Ona en çok ihtiyacım olan anda. Şah damarımdan yakın olan şeyden, çıt çıkmadı. Yapayalnızdım. O an anladım, lakin kolay olmadı.
Sonra başladım araştırmaya, belki vardır. Ama yoktu. En azından 1400 yıldır yoktu. Belki tatile falan çıkmıştır.
inanç gerçekten bir ihtiyaç. Tanrı inancı olmalı. Allah veya başka bir şey. Suçu yıkabileceğin, hayırlısı olsun deyip unutabileceğin...
Ama tanrıyı hayatından çıkardığın an, yaptığın her şeyden sen sorumlusun. O yaramaz çocuğa daha fazla suç atamıyorsun. Ya da o yaramaz çocuktan bir şeyler dileyemiyorsun.
Eğer bir şey almak istiyorsan, onu gidip kendin almalısın.
Sokakta dilenen bi çocuk gördüğünde, içinden olsun cennette mutlu olacak, geçmiyor. Bu ne boktan bir hayat lan, geçiyor.
Bir yerlerde insanlar açlıktan ölürken, kadınlar tecavüze uğrarken, ya ben yardım edemiyorum ama tanrı onları koruyacak, geçmiyor.
Ama güzel yanları da var; mesela sıçarken, beni birinin izlemediğini bilmek hoşuma gidiyor.
