Ablam ve eniştemin iki çocuklarını bana bırakıp bir organizasyona katıldıkları bir gün başıma gelen olay. Şöyle ki aceleyle hazırlanan ablam ve eniştem kapıdan çıkarken iki yaşındaki yeğenim ağlarsa onu hemen karşıdaki bakkala götürüp bir şeyler alabileceğimi, onlar gelene kadar idare edebileceğimi söyleyip çıktı. ilk bir saat her şey sorunsuz ilerlerken küçük yeğenim ağlamaya başladı. Sorumluluk sahibi bir teyze olarak ben de anahtar almadan altı yaşındaki abisini evde bırakarak -hemen döneceğim için bir sorun görmedim- gidip güzel güzel çikolata aldık. Buraya kadar her şey güzel ama hep açık olan apartmanın dış kapısı kapanınca zili çalmak zorunda kalmam, otomattan kapıyı açmayı bilmeyen yeğenimin evin kapısını kapatıp dış kapıyı açmaya gelmesiyle ortada kaldık. Sonrasında bakkala sığınmamız, ablamı eniştemi aramamız, telefonu duymamaları, eniştemin gelmesi, vinç çağırıp balkondan girip kapıyı açması, bakkala gidersiniz dedikten sonra keşke anahtarı da al deseydim demesi ve ardından pişman bir adet ben, mutlu yeğenler.
