Susmak. En büyük hatam budur. Mesela lisedeyken En arka sıraya geçer, tek başıma otururdum. Kimse yanımda oturmak istemezdi konuşmuyorum diye. Çok da umrumda değildi zaten de, konu bu değil. Ne bileyim böyle zibidi, deli sınıf arkadaşlarım gibi her şeye atlamak, hocayı övmekten bi hal olmak* çocukluğumun zevkini çıkarmak isterdim. içimdekileri dökmek isterdim. Hani göksel diyor ya bi şarkısında " ben bu sabah karar verdim yıldızları yakmaya, bildiğimi, gördüğümü dünyaya haykırmaya" işte öyle haykırmak isterdim her şeyi. Ama işte hep utangaç kaldım.. Hiç bi hayalim gerçek olmadı. Hiç arkadaşım da olmadı. Hiç sevenim de olmadı annemden başka. Bu yaşıma geldim hala utangacım, hala suskunum. Hala içimde biriktirdiğim bi dolu şey var.. Ahh keşke.. Geri gelmiyor ki geçen günler.. Geri gelmiyor ki yitip giden hayaller.. Off be sözlük.. Derdimi şey yapayım butonu nerde lan..
