insan doğduğu andan itibaren kaybetmeye mahkumdur zaten. çünkü bizim olan hiçbir şey aslında bizim değildir.
doğduğumuzda dünyaya değişik koşullarda geliriz. ana rahminden çıktığımız andan itibaren üzerimizde kıyafet bile yoktu. çıplaktık. sonra bir ailemiz oldu. anne, baba ve varsa kardeş. onların oluşturduğu, dayadığı döşediği ve bizim hiçbir şekilde dahil olmadığımız, emeğimizin geçmediği bir eve gideriz ve o ev bizim olur. daha sonra ise ölene kadar bunun gibi daha birçok şeye sahip oluruz (sahip olduğumuzu zannederiz), manevi birliktelikler olur (arkadaş, dost, sevgili) ve biz bunları kaybeder dururuz. hayata dair ne varsa, hepsi zaten sonradan kazanılan şeyler. ve yine kaybedilmeye devam edecekler. kaybetmediğimizi düşündüğümüz vakitler bile kaybetmeye devam edeceğiz durmaksızın. kesintisiz, her an, her saniye kaybedeceğiz. efkarımızı bir nebze tedavi etsin diye sigara alırken para kaybedeceğiz. para kazanmak için meşguliyet denilen işe büründüğümüzde ihmal ettiğimiz dostlarımızı kaybedeceğiz. bugünü kayıpsız kapattım diye moral verirken bile kendimize, en kötü ihtimalle ömrümüzden an kaybedeceğiz. ve kaybetmeye hep devam edeceğiz.
