geçen hafta konferans salonundayken en önde bizim sınıftan bir kızın yalnız oturduğunu fark ettim. Arkadaş grubumdan ayrılıp yanına gittiğimde kızın gizli saklı ağladığını anladım. Beni görünce ilk başta göz yaşlarını saklamaya çalıştı. Sonra yanına oturup konuşmaya başladım. Konuştukça o da açıldı, çok yalnız hissettiğini söyledi. Bu da onu baya kötü etkiliyormuş. O halini görünce içim cız etti resmen. Koskoca sınıfta kendini yalnız hissetmek çok fena bir şey. Denk geldiğimiz zaman zarfında onunla eskiden hep konuşmama rağmen yine de bir nebze de olsa kendimi suçlu hissettim.
Yani kalabalıklar içinde ağlatacak kadar acıtan bir durum yalnız kalmak.
