miniciktim bir zamanlar... inanamıyorum resimlerde işte kızım bu sendin diyenlere ama o bendim.
iki katlı bir ev, bahçeli cennet bana göre. dedem durmadan civciv transfer ediyo bize bisürü bakıyoruz.tüm gün gülebiliyorum, eğleniyorum ciddi ciddi.
kısa pantalon, rahatlık, dert yok tasa yok, bir ufaklık olmanın sevimliliği ve çevrenin bana gösterdiği ilgi şahane.
şimdiyle kıyaslarsam ben çocukluğumu yaşadım, şimdiki çocukların lüks kafesleri gibi diil.
sokaklarda, düşe kalka, erkek kız bağıra çağıra...
bazen bebekleri toplayıp evcilik oynardık.annelerin en mesut hissettikleri anlardı o anlar. neden? çünkü düşünecekleri bişiy kalmazdı. bir halı üzerine çay, kahve, yemek yapıp sarı saçlı barbilere yemek yediren, giysi diken şirinler.
ama bazen düşe kalka futbol oynardık, meşe, 7 taş, yakartop, ip atlardık deli gibi, sokaklar arası maraton yapardık... eve kan ter içinde, bitkin, perişan gidince;
- ay bu kız beni öldürcek valla!
- kızım sen otursana biraz poponun üzerine derlerdi.
biraz daha ilerlediğimde resimlerde.. yaşıtlarına göre uzun, güzel, sempatik hareketlerle poz vermiş bir ben.
çevremde hep güzel insanlar * yanımda bazen dedem bazen babanem.
sonra ilerliyorum, sadece dedem. ya babanem? kaybettim. o bir melek oldu, yanımda aslında ama görünemiyor sadece bu.
dedem hayatıma renk,hayatıma disiplin, hayatıma ders...
çok sevdim onu, o da çok ama çok beni.
ileriki resimlerde bir genç kız var. hoş olmuşum ya! oysa o dönemlerde kuruntu yapasım varmış demek güzellikte.*
sonra resimlerde bir ben, bir de çekirdek ailem.
dedem yok o da gitti, tutamadım. beni bıraktı ardında savaşayım diye.o ne derdi?
- dürüst ol kızım.
- çalış, başarılı ol.
- muhtaç olma. hep kendin ol.
ve daha birçok hatıra ondan...
şimdi bakıyorum resme değişiyo muyum ki biraz ne?
hayat yine farklı güzel, eskisinden farklı...yoğun, hızlı...
