Eskiden hayalleri olan insanlar hep mutlu insanlar sanırdım, hedefleri olan bir şeyler uğruna çabalayıp başaran, benim de hayallerim vardı ve şu an yaşadığım ile tamamen alakasız çok mükemmel şeylerdi, ama o kadar kötü şeyler oldu ki sonunda hepsinden vazgeçtiğimi fark ettim, tamamen sorumsuzluğu kabullenip hiçbir çaba göstermediğimi, şimdi bıktığım her şeyin 5 yıl önce hastasıydım, eskiden olsa kendime kızardım ama hayallerimin olmadığı bir zamanda kendimi daha mutlu hissettiğimi gördüm daha mutluyum çünkü hiçbir şey için erken kalkmayacağım hiçbir şey için kendimi zorlamayacağım bir hedefim olmayacak bu sorumsuzluğun rahatlığı beni mutlu eden şey..
Ben böyle olmayı hiç istemezdim, ama artık sadece ölmeyi bekliyorum, yapacak bir şey yok..
Ve bu laftan da nefret ederdim "yapacak bir şey yok" şimdi dilimde hep.
