Hepimiz az çok felsefesini biliyoruz. On yedinci yüzyılı,kartezyen felsefe olarak kendinden bahsettirecek büyük bir zihinsel devrim yaptığı söylenir. Descartes'in tanrı,ben ve dış dünya üçlüsünün arasındaki ilişkiyi ve tanrının varlığının,diğer ikisinin varlığının garantörü olduğunu ancak bir kısır döngüye girdiğini de biliyoruz. Bizdeki tanrı idesinden hareket ediyordu,hatırlarsanız. Bir de şu vardı: bizler tüm idelere sahip olamayız, ne kadar uzun hayatımız olursa olsun, her şeyin idesine sahip olamayacağız. Bu bizim uçsuz bucaksız bir özgürlüğümüz olduğunu gösteriyor,yani idelerin sınırı yok! işte tam bu sınırsızlıktan dolayı kime yaklaşır insan? Tanrı'ya. Descartes'in öznesi tanrısaldır da.
Bu modern insanın kendini tanrılaştırmasının önünü açmış olabilir mi?
