Bizimki filmin sonunda ağladı diye gönlümde bir yer etmiş filmdir. Ek olarak iki gündür Yutup’tan City of stars dinlediğim de doğrudur. Hatta videonun üstüne sağ tıklayınca bir menü geliyormuş, oradan loop’a tıklayınca repeat sorununu aşabiliyormuşsun iyi mi?! Bu hayırlı bilgiye de ulaşmamı sağlamış film olmuştur.
Dans çekiciliği, ses güzelliği ve görsel yeterliliği birleştirebildiği için Emma Stone’un hakkını vermek lazım. Ryan Gosling de Notebook’ta olduğu gibi bayık bir görüntü çizse de, sesi de pek güzel olmasa da, adam hep ‘bende bir eksilik var’ mesajı verse de izlerken, kimse bu eksikliği bulamadığı için olmuş yani, o da olmuş.
Müzikal olduğunu bilmeden izlemeye başladım, iyi ki de bilmiyormuşum, Negatif önyargılamalarıma maruz kalacaktı ve başlamayacaktım zira. Öte yandan bir daha görüldü ki Mekan, köstüm ve müziğin dibine vurdun mu etki yaratmamak mümkün değil. Yoksa senaryoda anam nasıl da düşünmüş bunu gibi büyük bir sürpriz, vay anasını sayın seyirciler şaşkınlığı yaratan bir gelişme falan yok. Hatta ortada büyük bir aşk da yok, olsa kız adama teppiği vurmazdı, ki çocuk o kadar da destekledi. Bir de asıl abesle iştigal, kız başarıyor, parayı da buluyor. Hani zengin olmasa da doktor, dişçi, basurcu falan zengin birine kaçsa anlayacağım. Zengin kocayı buldu, sonra kendi de mi zengin oldu o net değil ama filmin sonundaki donmuş kurbağa bakışları “sevdiğim adamla hayallerimin peşinde koşmadım da kendimi paraya sattım. Fakir ama ihtiraslı bir aşk yerine, takım elbiseli, özel okulda okuyan sarı saçlı çocuklu bir evliliği seçtim” temasıyla birleşince biraz iğreti durmuş.
