suriye'ye ilk girdiğimizde cerablus da içinde olmak koşuluyla rahat bir ilerleme kaydettik. bunun nedeni ışid'in güçleri dağıtmak yerine ortak bir merkezde toplayıp, büyük bir savunma yapma isteğindeydi ki, bu savunma el bab kentinde gerçekleşiyor.
ışid bizi saymazsak bu zamana kadar yalnız peşmerge karşısında geri çekildi ki peşmerge topluluğu altmış bin kişilik bir büyüklüğe sahip idi.
el bab'da 3500 kadar türk askeri var. olabildiğince az şehit verilerek bölge ele geçirilmeye çalışılıyor. bir savaşta olduğumuzu düşünerek ve beş aydan fazla bir sürede duyguları bir kenara bıraktığımızda verdiğimiz şehit sayısı en az ölçüde diyebiliriz.(duyguları bir kenara bırakırsak, duyguyla konuşursak bir türk askerinin tırnağının kanaması dahi vahim bir durumdur)
el bab saldırıları sürerken türkiye'nin bölge hakkındaki düşünceleri de değişmeye başladı. tanklar ilk yürürken ''esad'ı devirmekten'' söz eden devletimiz daha sonra sağduyulu yola gelerek ''suriye'nin toprak bütünlüğünü'' koruma yanlısı olduklarını açıkladılar.
kürt koridorunu yarması bir yana bu saldırı ve atağın sınırlarımızdaki tehlikeyi savuşturduğunu da gözardı etmemeliyiz. aynı zamanda suriye politikamıza amerika ile başladık ancak rusya ve suriye ile ilerleyen günlerde ortak antlaşmalara varılacağını sezmekteyim. böyle bir durum karşısında ırak'taki yaşadığı fiyaskodan sonra amerika bir fiyaskoyla daha karşı karşıya kalacaktır.
