Bir Çek maçı...
Bir de Hırvatistan mücadelesi...
Her ikisinde de sıradışı bir şeyler vardı...
O sıradışılığın adını "mucize, mistik güçler" koyuyoruz...
itinayla iki kelimeden kaçınıyoruz...
Dilimiz dönmüyor o kelimelere...
Neler mi?
Tuncay'ın kaleye geçtiğinde gökyüzüne açılan o elleri...
Uğur Boral'ın penaltı atışları sırasında dudaklarındaki o mırıltı...
"Allah" demiyoruz...
"Dua" diyemiyoruz...
Dersek ne olur, "anti-laik" oluruz...
"irticacı" oluruz...
Hiç olmadı "AK Partili" bilemediniz "Saadet Partili"yizdir...
Fişlenmekten o kadar korkar olmuşuz ki...
O penaltı atışları sırasında ettiğimiz duaları söylemiyoruz...
O kadar korkar olmuşuz ki;
Semih'in o son saniye golünde "Allahım şükürler olsun" deyişimizi anlatmıyoruz...
Daha tuhafı...
Zorda kalıp, sıkıştığımızda "dua" ediyoruz da...
Dualarımız kabul olduğunda buna "mistik güç" ya da "mucize" adını veriyoruz....
Kalkıp da;
Mucize değil, "Duaların kabulü",
Mistik güç değil, "Yaradan" diyemiyoruz...
Niye bu kadar korkuyoruz "Allah"ın adını anmaktan?..
Ah pardon!
-"Allah belanı versin..."
-"Allahın cezası" ya da "Allah kahretsin" demekten kimse çekinmiyor değil mi? Bela okurken "irticacı" olunmuyor malum...
Neyse bizim yerimize Macarlar atıyor o manşeti;
-"Tanrı onlara yardım ediyor..." diyorlar...
Tabii bir de futbolcularımız...
Mucize diye nitelenen o gol için Semih ne diyordu;
-"O an topu önümde buldum ve Allah'ın verdiği son güçle vurdum."
Çek maçını çeviren Nihat ne anlatıyordu;
-"Allahım'a şükürler olsunki istediğim yere gitti vuruşlarım."
Arda diyor ki;
-"Türk halkının duaları ile buradayız..."
Bakın futbolcularımız korkmuyor...
içlerinde o anda hissettiklerini söylüyorlar...
Siz de cesur olun azıcık...
Hadi itiraf edin penaltılarda dua ettiniz değil mi?
Deyiverin; "Yaradan bize torpil geçiyor" diye...
Tamam!
Siz Yaradan yerine Tanrı deyin...
O da kabulümüz...
Yeterki şu "mistik gücün" adını koyun...
