Beni yaşamaktan da alıkoyan, ölmekten de alıkoyan bir hiçlik. Hayal kurmaktan, sevmekten dr alıkoyan bir hiçlik.
Öyle bir hiçlik ki beni gün geçtikçe hayalete çeviriyor.Yaşamak için bir amaç bırakmıyor. istek bırakmıyor. Her şeye nefretle dolduruyor. nefret etmekten de nefret ediyorum. Hatta belki ölmekten de nefret ediyorumdur.
Ciğerlerime hava gitmiyor sanki. Binlerce parçaya ayriliyor göğüs kafesim. Ya da koca bir taş parçasi varmış gibi. Her nefesim acı veriyor. Yoruluyorum, dayanamıyorum hatta belki de.Tüm bunlara rağmen ölemiyorum da ama. Yaşanmaz hale getirecek kadar az mutluluk ama hayatta birakacak kadarda nefes veriyor bana..
