Ruhu büyük bir boşlukta hapsolmuştu sanki..
ne yapacağını hiç ama hiç bilmiyordu..
her nekadar parçalanmış umutlarla dolu olsa da ,kalbi bir çıkış aramasını söylüyordu ..
Derken karar verdi ve neticesinde,
Sensizlik ve sessizlik arasında yani Karanlığında ilerlerken buldu kendini..
yalnızdı , sadece adım adım gidiyordu ..
Yaraları ise her adımda kanıyordu ama asıl acıtan her adımda kalbinin daha da ağlamasıydı..
inanmıyordu aslında çıkışa..
Gerçi Nedenini de bilmiyordu,sadece ilerliyordu..
Belki hayata düşe düşe tutunmaktı isteği belki de unutmaktı hep sessizliği..
