Dokuz yıl önce kesinlikle kendime yakışmayan ve kesinlikle kendisinin hak etmediği davranışlar sonucu üstüne bir de benim isteğimle ayrılık kararına vardığımız "ilk sevgilim" diyebileceğim hatun kişisi ile biraz önce avm'de karşılaştım.
Telefonla konuşuyordu ama sanki uzun zaman özür dilemek için kendisini arayan adam ben değildim, napicagini bilmez bir halde görmezden geldim.
Ardından kendime gelince kasada sıra bekleme işini kardeşime devredip onu aramaya başladım ama nafile.
Tek istediğin özür dilemek ama bunu neden istediğimi düşününce de bencillik yaptığını fark ediyorum.
Zira özrün muhtemelen hiçbir anlamı olmayacak onun için, ama ben vicdanımı rahatlaticam ve davranislarimin sebebini ergenligime yükleyip aslında her zaman o iyi çocuk oldugumu hatirlaticam ona.
