Önceleri kalbin sökülmüşçesine kendini kaybedersin,üzülür kendinden geçersin..
Sonra düşünür devam edersin..
Ondan sonrası mı,
Seninle bir olabilecek kızlar çıkar karşına, sen ne yapar ne eder sessizliğinden bitersin..
Üzülür kendine kızarsın..
Anlamaz yalnızlaşirsin,
aslında aklında sadece o olduğunu yine ve yeniden anlarsın ama bu sefer kalbini acıtmadığını da bilerek kalakalırsın..
Düşlemeye bile korkar halde,
Sadece yanarsin..
belki başka birine tutulur yine ağlarsın..
Daha da mı sonrası ,
Eksik kalan başka bir hikaye başlar,
adı mı yine yağmur olur ,
inceden kalbinde yaşanmamış bir yara daha olur..
Derken Ruhundan önce biter ,susarsın..
Çok daha sonrası mı,
Henüz yaşanmamış bir sorun belkide...
Onu bilemeyeceğim..
Ama bildiğim birşey var..
Unutmanın aslında Suskun kalmanın bir diğer adı olduğu..
