Toz ve yağmurdan çamurlaşmış flu bir pencereden şehrin ışıklarını seyrediyorum yine; her gece olduğu gibi... Kendimi sigarama benzetiyorum böyle zamanlarda; ikimizde yanıyoruz ama neden ve nasıl yandığımız hiç kimsenin umurunda değil... Üstelik dumanıyla da aynı rengiz gri'mi desem füme'mi bilmem ama sonuçta koyu ve rüzgara karışıp kayboluyoruz ikimizde karanlıkta... Yokluğun bişey değilde en çok canımı yakan ne biliyomusun? Gelmeyeceğini bile bile beklemek!!! Sanırım bu aşktaki kimliğimi kaybettim ben: Nereden geldim ve nereye gidiyorum unuttum, hatırlamıyorum... Ve bu yanlızlıkta rol alan herkese ve başroldeki sana ayrı ayrı teşekkür ediyorum...
iYiKi YOKSUNUZ...
