Keman ailesinin en büyük ve en pes sesleri veren çalgısıdır. Genelde 180 cm boyunda olup 4 teli vardır. Yaylı sazların çoğu gibi kontrabas'ın bazı formları da 15. yy da görüldü. Bunu takip eden üç yada dört yüzyılda da dizaynları değişmeye devam etti. 18.yüzyılda üç telli olanlar vardı ve sonra beşe çıktı. 1800'lerde bazı kontrabas yapımcıları süper ölçülerde baslar yapmayı denemekten zevk almışlardır. Fakat ölçülerinden dolayı bu aletleri çalmak çok zordu. Bazıları uzundu ve çalmak için iki kişi gerekiyordu. Biri eğiyordu ve diğeri çalıyordu. Bu kocaman enstrümanların bazıları müzelerdedir.
Kontrbas, 18. yüzyılda bazı orkestralarda standart enstrüman haline geldi. Haydn ve Mozart zamanında gerçekten popüler oldu. En iyi kontrabascılar Avrupa'yı dolaşıyorlardı. En iyilerden biri olan Domenico Dragonetti ingiltere'ye yerleşti ve kontrabası orada popüler yaptı. Diğer italyan bascı Giovanni Bottesini aynı zamanda besteciydi. Verdi ile birlikte çalıştı ve iki kontrabas için konçertolar yazdı, operalara katkıda bulundu. Modern orkestralarda genellikle sekiz kontrbas kullanılır. Kontrbasların, orkestra ve oda müziği topluluklarında büyük görevleri vardır.
Bu aleti rahat çalabilmek için uzun boylu olmak, sağlam bir elyapısına ve birbirinden ayrılmış parmaklara sahip olmak gerekir. Bu çalgıyı öğrenmek için en ideal yaş 14-16 yaşları arasıdır. Çalarken ayakta durmak ya da yüksek bir taburede oturmak gerekir.
telli baslar 18. ve 19. yy da çok yaygındılar ve bugün de Doğu Avrupa halk müziğinde kullanılmaktadırlar. 19.yy gelene kadar bası çalmanın tek yolu dışa eğimli bir yaydı. Daha sonraları müzisyenler telleri çekmeyi ve içe dönük yaylada ses çıkartmayı keşfettiler. Baslar orkestra ve oda müziklerinde kullanıla gelmiştir. Bugün de jazz ve diğer popüler müzik türlerinde önemli bir ritm aletidir.
