bir kaderdir. gitgide kedere doğru yaklaşır zamanla. her ne kadar yalnızlık karizmatik gibi de dursa, öyle anlar öyle geceler gelir ki, bi omuz arar adam, çocuk gibi ağlayıp gözyaşlarının göğüs çatalının arasından aşağıya inmesini ister. ağlarken o yumuşak yerde ne ara uyuduğunu hatirlayamamak ister. uyandığında bi kadın kokusu duymak ister. seks için değil anasını satıyım, insan olduğunu hatırlamak için. zira yaşantısı, mesleğinin yoğunluğuyla da birleşince çekilmez bi hal alır, bu çekilmezlik , bu yalnızlık, bi kadın sayesinde aydınlığa kavuşur.. yine kafam dumanlıysa demek ki.
