Son 5 yıldır sürekli başıma gelen şey. Hayat güzel müzel değil lan. Ya da bana değil anasını satayım.
Her şey ergenlikle başladı. Hani şu özentilikten, sigaraya başlayıp havalı çocuk olma havaları, he çok havalı olduk anasını satayım. Eskiden hayatı umursamazdım. Lisede millet harıl harıl çalışırken, bunlar napıyo, ölecez işte ne varki derdim.
Sorun aslında hayatın boktanlaşması değil. Hayatı yaşamaya bir sebebimin olmaması. Gittikçe bu sebeplerin daha da azalması. Önce kadınlar, sonra onlarda bitti. Alkol? Zevk bile vermiyor artık. Uyuşturucu? Param yok.
Şuan öylesine yaşayan bir adamım. Bana dersiniz şimdi; o zaman git intihar et lan ne bu boş muhabbet? Sorunda o ölümden de korkuyorum.
Keşke 15 yaşında trafik kazasında ölseydim. Keşke...
