Daha doğduğumuzda ilk anne kokusunu arar onda huzur buluruz. Onun varlığını hissetmeyince huysuzlanıp ağlarız. Bu kokunun etkisi büyüsem de geçmiyor be sözlük.
Annem her evime geldiğinde kendi odasına da kokusunu getirir. Evin anlamı olur.
Evdir. Yuvadır.
Evden gitse bile bir süre onun kokusu odayı şenlendirir. Giderken bıraktığı Başörüsüne siner kokusu.
Koklarım o gidince.
Her huzursuzlandığımda.
Olmasa bile varlığını hissetmek için.
Sonra sevdiğin gelir hayatına kokusuyla birlikte. Yeni yuvanın huzuru o olur. Parfümü de eşlik eder aslında...
Sonra yeni bir üyeniz gelir o huzura.
Cennetin varlığına inandıran kokusuyla.
Doyamazsın koklamaya.
Eşsizliktir o.
Biraz sendir biraz sevdiğindir.
