bir tek biz varsak aslında hiç bir şeyimiz yok demektir. şöyle düşünün sizin kıymet verdiğiniz bir çok şey aslında başkalarının kıymet verdikleri. bir çeşit sosyal dürtü ile siz de onlara kıymet veriyorsunuz. hatta bu kıymetli şeyleri ikiye ayıralım. bir tanesi başkalarının kıymet verdiği diğeri ise sizin ulaşmak istediğiniz şeyler. yani neredeyse sahip olunması imkansız şeyler. peki bütün bunlar birden önünüze serilse hala sizin için önemli olabilirler mi? bir de bunu paylaşabileceğiniz ikinci bir insan yok. dünyanın bütün sahilleri aynı, bütün dağları aynı, bütün yiyecekleri aynı. çalışma yok çabalama yok. özetle sahip olduğunuz bir şey yok yani. bir diğer taraftan sizin varlığınızı tanımlayabilecek bir başka olgu da yok... iyi düşünün.
sonradan ekleme isteği;
beyler/bayanlar şunu düşünebiliriz. bütün dağlar bizim şu an. dilediğinize çıkabilirsiniz, toprak her yerde. hepsi bizim, hani neredeyse sınırsız. dilediğiniz kadar keçi boynuzu yiyebilirsiniz şimdi mesela. hakikaten kaçınızın aklına bunu yemek geliyor kaınız kendinizi dağlara vuruyorsunuz. şimdi kendinizi hapishanede düşleyin (allah korusun) her şeye hasretsiniz ve karşınıza biri geldi dedi ki "sana yılda bir kez dışarı çıkıp, ağacın dalından bir adet keçi boynuzu koparıp yeme hakkı tanıyoruz." o günü nasıl iple çekersiniz değil mi. fakat şimdi sınırsız ve aklımızda değil.
