deli gibi özlemek, içinde bulunduğum durum bu çünkü hiçbir mantık içermiyor, sadece kalbi ile düşünenler anlayabilir bu hali ya da anlaşılmaz ne farkeder. ne gidip yüzüne söyleyebiliyorum ne ima edebiliyorum ne de unutabiliyorum. hayattayken sanki ölmüş gibi ona ulaşamıyorum, yollar uzuyor kapılar kat kat örtülüyor ruhum firar ediyor içim yangın yeri. ne vakit böyle olmuştum ya da hiç bu kadar yoğun hislerle boğuşup çaresiz kalmışmıydım. her anımda yanımda düşünmediğim an var mı yok ama o da yok.
