günümüz ülkücülerinin büyük bir çoğunluğu ülküden bi'haber olup sırf arkayı sağlama almak için ülkücü takıldığı için genel olarak bilgi ve birikimden yoksun tiplerdir. dolayısıyla tartışma olmaz. siz bir soru yöneltirsiniz. onlar saçma bir cevap verir, gülersiniz dalar. ya da siz yine bir soru yöneltirsiniz o küfür sanır yine dalar.
sonuç: tartışılmaz, dalaşılır.
başımdan geçen bir örnek:
üniversitenin ilk günleri, bir bayan arkadaşla tanıştık, güzel güzel sohbet ediyoruz, okul kafesinde. yan masa dikkatimi çekti. masada bir kaç dergi var. masanın yanındaki duvarda türk bayrağı altında osmanlı padişahları fotoğrafları filan var. nitekim 6-7 kişilik bir grup geldi. o masada 6-7 kişiliktir. o masaya oturacaklardı ki dergileri gördüler. dergileri alıp başka bir masaya koyup oturdular. aradan 5-6 dk. geçmeden birisi geldi. dergileri bırakıldıkları masadan alıp grubun oturduğu masaya çarptı ve burası ülkücülerin masası. ülkücülerden başkası oturamaz dedi. millet neye uğradığını şaşırıp kalktı gitti.
ben de yanımdaki arkadaşa döndüm: "ne kadar komik bir çerçeve. okul içinde ülkücü standı mı şimdi bu" vs.vs. dedim.
arkadaş: a öyle deme. ülkücüler ayrıcalıklı insanlar. belli bir yerleri olmalı. geldiklerinde ayakta kalsınlar" dedi.
ciddiyeti ve söylediklerine şaşkınlığımı atamadan ben arkadaş:
ben de reis'im dedi.
yani dedim.
yani kızlar kolu başkanıyım. bu okul ve 2 okula daha bakıyorum, asena da derler dedi.
neden sen peki dedim.
of canım ya sorma ya kavgacı, gözü kara biri olduğum için ısrar ettiler. kabul ettim.
görevin ne peki dedim.
yani bu 3 okulda ülkücü kızlar kavgaya karışırsa ben gidip olaya el atıyorum. kızları koruyorum. dedi...
bu sözün üstüne söylenebilirdi ki... ülküsünün ne olduğu bilmeyen ülkücü biri ile ülkücülük tartışmak benim de cehaletim olurdu.
milli görüş hakkında ne bilirsin ki sen demek istediysem de dizginledim kendimi. ailem böyle muhabbetlere girmemden hiç hazzetmez diyerek konuyu kapadım. ardından hadi sağlıcakla deyip oturumu da kapadım.
