güneş doğar ısınamazsın, ay şafaktan yüreğine doğar uyuyamazsın, rüzgar o hep aynı gördüğün çatılarda uğuldar sesini duyamazsın...küçük bir pencereden gökyüzünü görüp denizi görmene izin vermeyen yüksek duvarların ızdırabına benzer. o deniz hep duvarların arkasındadır. alışamazsın aslında, ot tutarak alışmış gibi yaparak. parmak uçlarına yüklendikçe daha da düşersin alçaklara. kime soracaksın kimbilir o nerde? yıldızlar uzak, gökyüzü koyu gri içimde kurşuni birer gölge, kuşlar vapurların peşinde, odalarda kat kat perde, üzerimde dinmeyen soluksuz sigara kokusu ve ben bu odalarda ölürüm korkusu... kimse bana onu anlatmaz. görmeye görmeye geçen günler makber gibi dikilir, bir şiir olur yüreğimde. o hep ellerin üşürken eylülde karşına çıkan yarısından yırtılmış bir afiş gibi duvarlardan sökülür gibi sökülmektedir içinden...
