Hazır çaylakken bir şeyler yazayım. Oldukça uzun, çok uzun süredir, yıllardır gerçekten nasıl hissettiğimi, nasıl olduğumu ve bu bağlamda ne düşündüğümü hiç açma fırsatım olmadı. "çünkü soran olmadı" demeyeceğim, zira sorular sorulduğunda değil, dilediğimde anlatırım.
Yaklaşık 1.5-2 yıldır içerisinde olduğum depresyon benzeri bir hal var. Kafam türlü düşüncelerle dolu fakat ne bunları aktarmak ne de tutmak istiyorum. Bazen bir yazı yazma niyeti ile oturuyorum sandalyeme, o sandalye çekiliyor altımdan yazmama'ya doğru. Çıkmıyor, kafam kabız olmuş gibi. Ne bilgiyi ne düşünceyi ne de duyguyu aktarabiliyorum. Zaman zaman bunu yapacak halde oluyorum ve tam dışavuracağım zamanda tekrar geliyor o sıkılmışlık.
Kendimi yavaş yavaş eriyen bir mum gibi hissediyorum. Sıcağım ve ışık saçıyorum ama gittikçe kısalıyor boyum ve gölgem, gittikçe daha fazla eriyorum. En çok korktuğum şeylerden birisi olan entelektüel kapasitem ve felsefi yetkinliğimi kaybetmektir, ne yazık ki sanki oraya doğru gidiyorum. Biliyorum ki bu yalnızca bir kaygı, bunları kaybedecek değilim ama bunu hissetmek dahi çok sessizleştirip kaçırıyor beni.
Bu bahsettiğim 1.5-2 yıldır Kayıtsızlığım öyle zirvede ki... Öyle acımasız ve umursamaz oldum ki bunu yazarken dahi rahatsızlık duymuyorum. Hayatımın her zor zamanında bir rahatlama aktivitesi olarak gördüğüm seks hususunda dahi çekimserim, tabii şu sıra yeniden alevlendiren bir şeyler var.
Ne anlatıyorum ben diye düşünürken, aklıma küçüklükten beri düdüklü tencere olma isteğim geldi... Evet, benim gibi kibirden tecessüm eden soğuk bir insanın şu anda ihtiyacı olan, bir göğüs ve saçımı okşayan bir el, biraz öpücük. Bazen insan gibi hissetmek istiyorum, duyguları ve hisleri olan bir insan gibi. Sadece ultra zeki bir primat gibi değil. Hakikaten ya, antik yunan yüzlü, Roma sütunları andıran parmaklı, rüzgarlarla taranmış saçlı, öpülen toprak gibi dudaklı ve zarafet ve estetiğin üzerinde dans ettiği bele sahip bir kadın yatırsa göğsüne de sevse biraz beni.
