acı ve çaresizliğimin bir itirafıdır bu ve bir o kadar da acizliğimin;
tam bir yıl önce ailemin rızası olmadığını bile bile kapalı bir kızla ilişki yaşamaya başladım . Ailemin bu kadar bazı dini konularda sert ön yargılı oluğunu gerçekten bilmiyordum. Onları ikna edebileceğimi düşünüp kız arkadaşımla çok hoş vakit geçirdik çok zaman harcadık çünkü karşı komşumdu. Gel zaman git zaman ikimizde çalışan insanlar olduğumuz için evlilik düşünmeye başladık ama bir taraftan bu güzel hayaller varken diğer taraftan da ikimiz benim ailemin fikirlerini değiştirmeye çalıştık. Geçen haftada tanıştırıp bir yerde oturup konuştuk Hiçbir şey değişmedi. Dünyadaki en zor ikilemlerden birine düştüm ailem beni seçim yapmak zorunda bıraktı.
Babam ise bir daha benle konuşmayıp aynı ortamda bulunmak istemediğini söyledi.
Velhasıl içinde bulunduğum bu büyük çıkmaz benim aileme taraf olmamı . o çok sevdiğim güzel huylu insanı kırıp gözyaşlarına sebep olmamı sağladı.
Ben buradan kendime içler acısı olduğumu bu işi bu hale kendimin getirdiğini itiraf ediyorum. Kendimi bok gibi sonun acı bir başlangıcına başlatıp o kızı ne hallere soktuğumu düşündükçe vicdanım beni ele veriyor.
Bu ilişkinin bitmesinin tek sorumlusu benim sözlük. Ben başladım ben bitirdim. Ama beni benden çok sevene birini aileme tercih edemedim. Beni affetsin . Hakkını helal eder mi bilmiyorum ama helal etsin.Ben onu çok sevdim.
