nazim hikmetin en sevdigim siiridir ayrica fazla bilinmez
akşamdı adı bahar mı, gül mü, güz mü... ilk görüşte gülmeye başlamıştı
biraz dalgın, sesi titrek selam vermemiştim oysa belki de kırdım istemeyerek
hızlı hızlı yürüyordu, kaşını almış dudağını boyamıştı
yüzü sonbahar hüznü güneşe benziyordu, gülüşü birden bire geldi beklemiyordum
keskin bir bıçak gibi saplandı aklıma
hep böyle cana yakın mı bakar acaba?
akşamdı uzak bir deniz kenarında oturmuş efkar yakıyordum
karanlık tutmuştu yolları
kimbilir kimin boynundaydı kolları gecelerdir
kötümserdim sakallarımı uzatmış durup durup uzakları dinlemiştim
belki de bir zehirli göz tarafından zehirlenmiştim
telefonu geldi aniden dilinde kelimeler bişeyler söylüyordu
dilinde kelimeler bilerek bilmeyerek bişeyler söylüyordu
gülerek yaz geçti, kış geçti, benden bir bahar geçti
ben bahardan geçmedim
akşamdı, uyanıktım, yatağımda oturuyordum istanbul mışıl mışıl uyuyordu.
şimdi ne yapıyordu, ne yemiş, ne içmişti
nerede dans etmişti, gözleri dolu muydu, yoksa düşleri dolu muydu
neyse neyse bunları düşünmek istemiyordum, kanıma girmişti bir kere
sanki başı göğsümde eli elimdeydi, yaşamak sevmekten geçer diyerek
belkide sevdim isteyerek....
sabahtı o yoktu ben yıkılıp gitmiştim
bir daha ne zaman nerede, ne olacağımızı ikimiz de bilmiyorduk.
belki yeni başlayacaktık, belki hiç başlamayacaktık, belki de başlayıp bitirmiştik
belki de belki de...
