insan sevdiği için kendinden vazgeçer.Ta ki, sevgi diye bir duygu olmadığını fark edene kadar.
Bazılarımız da bunu fark ettiğini zanneder ama yine inanır o lanet şeye.
Hayalleri diri diri gömülür toprağa, her gün hayallerinin mezarını gözyaşlarıyla sular insan.Sonra o mezarın üstünde biten bir çiçek gördümü yeniden umut bağlar.
Unutur o toprağın altında gömülü hayallerini.Bir çiçek anılarını sildirir hafızasından.Ta ki, sonbahar gelip de, o çiçek de gidene kadar.
