fatih akın'ın bir sinemacı olarak karakterine neredeyse ters düşen bir film. akın'ın belgesel adı altında geçen filmleri, geri dönmeyi unuttuk ve istanbul hatırası bile, belgesel kalıplarına pek uymayan, deyim yerindeyse tamamen "kafasına göre takıldığı" işlerdi. yaşamın kıyısında ise, senaryodaki matematikle öne çıkıyor ve bakışını daha entelektüel bir çerçeveye oturtmaya çalışıyor. başka bir deyişle, fatih akın'ın en iyi becerdiği işten, perdedeki kimyadan uzağa düşüyor.
