hayata tekrar yeni bir günde açılan gözler, yeni günün yeni umutlarının tebessümüyle mutluluk doludurlar.
yataktaki günün o ilk gerinmesinin şımarıklığı sesli oluşundan görülebilir. sabah sabah daha konuşacak kadar güzel çıkmayan ses, başka bir sesin ikametini çağırmak için adeta, yatağa ya da mutfağa, sıyrılmıştır dudakların arasından. günün yalnızlığını atabilecek başka bir ses çağırılıyordur bu içten atımla.
ve karşı ses alınamaz. ve ses eko yapmaz. yüzündeki gülümsemenin hafifçe çökmesiyle yataktan kalkılır. yalnız olunduğu, cevapsız kalınan her an daha da gerçek gibi gelirken, yeni uyanmış olan bu kişi, irkilir kimseciklerin sessizliğinden. halbuki yeni günün umut ve uykunun huzur dolu tatlılığından, gün içerisindeki tenine vuran tatların en büyüğünü taşımaktadır o an. ama umutların tene kattığı bu benzersiz tat, sessizliklerin mutfağa kadar taşınmasıyla son bulacaktır. çünkü o istenen rengarek ahenkli sofrayı kuracak gücü kendinde bulmasını sağlayacak hiçbir destek yoktur onu ayakta tutacak.
tek bardağın ve tek tabağın olduğu bu sofraya bir çay demleyesi bile gelmez insanın; tatlı bir ekmek hırsızlığıyla gülümseyebileceği bir eş, ya da televizyonu açıp muhabbet ederken menemenin tuzunu fazla kaçıracağı bir dostu bile yanında yokken.
