bilmiyorum ortalamanın üstü mü ama cidden gelemiyorum boş muhabbetlere. hele evde sürekli o evlilik programları, gelin programı falan açık. beynimin çırpınışlarını hissediyorum resmen izlerken. bu durumda ortamdan uzaklaşmak zorunda kalıyorsun sonra neden yanımızda takılmıyorsun muhabbetlerine davetiye çıkarıyorsun. istemediğin şeyleri izlemek zorunda kalmak,istemediğin muhabbetlerin içinde bulmak kendini tam bir işkence. sonra yalnızlığına çekiliyorsun çünkü orada seni rahatsız eden yok. telefondan istediğini izle, kitap oku, hayaller kur, kendi kendine felsefi muhabbetlere dal ama sonra... yalnızlığının farkına vardığında ve seninle aynı kafada birisini bulamayacağını idrak ettiğin o noktada başlıyor mutsuzluk yine.
